БИБЛИОГРАФИЯ

ЛИТЕРАТУРА ПО АНТИЧНОМУ НЕОПЛАТОНИЗМУ251

Общие работы

К.Praechter. Richtungen und Schulen im Neuplatonismus. – In: Genethliakon С.Robert. Berlin, 1910, S. 105-156.

E.R.Dоdds. The Greeks and the Irrational. Berkeley – Los Angeles, 1951.

F.Vian. La guerre des Géants devant les penseurs de l'antiquité. – Revue des études grecques, 1952, 65, p. 1-39.

W.Theiler. Diotima neuplatonisch. – Archiv für Geschichte der Philosophie, 1968, 50, S. 29-47.

W.Beierwaltes. Neoplatonica. – Philosophische Rundschau, 1969, 16/2, S. 130-152.

Le Néoplatonisme. Actes du Colloque International organisé dans le cadre des Colloques Internationaux du Centre National de la Recherche Scientifique à Royamont du 9 au 13 juin 1969 par P. M. Schul et P. Hadot. Paris, 1971.

G.Reale. Storia délia filosofia antica. IV. Le scuole dell'età impériale. Milano, 1978; 3 ed., 1981.

L.G.Westerink. Texts and Studies in Neoplatonism and Byzantine literature. Collected papers. Leiden, 1982.

Отдельные периоды и направления

M.Meyerhоf. La fin de l'école d'Alexandrie d'après quelques auteurs arabes. – Bulletin de l'Institut d'Egypte, 1932-1933, 15, p. 109-123.

С.W.Müller. Die neuplatonischen Aristoteleskommentatoren über die Ursachen der Pseudepigraphie. – Rheinisches Museum für Philologie, 1969, 112, S. 120-126.

Entretiens sur l'antiquité classique. XXI. De Jamblique à Proclus. Vandoeuvres – Genève, 1975.

S.Gersh. From Iamblichus to Eriugena Leiden, 1978 (ценнейшие материалы по вопросу о различии языческого и христианского неоплатонизма).

Отдельные проблемы и термины

А.Busse. Die neuplatonischen Ausleger der Isagoge des Porphyrios. Berlin, 1892.

H.Usener. Dreiheit. Ein Versuch mythologischer Zahlenlehre. – Rheinisches Museum für Philologie, 1903, 58, S. 1-47, 161-208, 321-362.

G.Wellring. Das sëmeion in der aristotelischen, stoischen, epikureischen und skeptischen Philosophie. Bonn, 1910. Diss.

G.P.Wetter. Phös. Uppsala, 1915.

420R.С.Кissling. The ochëma-pneyma of the Neoplatonists and the De Insomniis of Synesius of Cyrene. – American Journal of Philology, 1922, 43, p. 318-330.

А.Faust. Der Möglichkeitsgedanke. I Teil. Antike Philosophie. Heidelberg, 1931.

F.Rüsche. Die Seelenpneuma. Paderborn, 1933.

R.E.Witt. Hypostasis. – In: Amicitiae Corolla, presented to J.R.Harris. London, 1933, p. 319-343.

G.Verbeke. L'Évolution de la doctrine du pneuma du stoïcisme à Saint Augustin. Paris – Louvain, 1945.

F.Cumont. Lux perpétua. Paris, 1949.

R.В.Оnians. The origins of european thought about the body, the mind, the soul, the world, time and fate. Cambridge, 1951.

A.Nygren. Agape and Eros. London, 1953.

É.Bréhier. L'idée du néant et le problème de l'origine radicale dans le néoplatonisme grec. – In: É. Bréhier. Études de philosophie antique. Paris, 1955, p. 248-283.

H.Dörrie. Hypostasis. Wort- und Bedeutungsgeschichte. – Nachrichten der Akademie der Wissenschaften in Göttingen. Göttingen, 1955, S. 35-93.

K.von Fritz. Die archai in der griechischen Mathematik. – Archiv für Begriffsgeschichte, 1955, 1, S. 13-103.

W.Beierwaltes. Lux intelligibilis. Untersuchung zur Lichtmetaphysik der Griechen. München, 1957. Diss.

S.Sambursky. The Physical World of Late Antiquity. London, 1962.

E.des Places. Syngeneia. La parenté de l'homme avec Dieu d'Homère à la patristique. Paris, 1964.

J.M.Rist. Eros and Psyche. Studies in Plato, Plotinus and Origen. Toronto, 1964.

H.Dörrie. Emanation. Ein unphilosophisches Wort im spätantiken Denken. – In: Parusia. Festgabe für J. Hirschberger. Frankfurt am Main, 1965, S. 119-141.

C.J. de Vogel. Amor quo caelum regitur. – Vivarium, 1966, 4, p. 67-82.

S.Sambursky. The Concept of Time in Late Neoplatonism. – Proceedings of the Israel Academy of Sciences and Humanities. 1968, 2, p. 153-167.

Р.Crоme. Symbol und Unzulänglichkeit der Sprache. Jamblichos, Plotin, Porphyrios, Proklos. München, 1970.

W.Beierwaltes. Andersheit. Zur neuplatonischen Struktur einer Problemgeschichte. – In: Le Néoplatonisme. Paris, 1971, p. 365-372.

О.Geudtner. Die Seelenlehre der chaldäischen Orakel. Meisenheim am Glan, 1971.

W.Beierwaltes. Andersheit. Grundriss einer neuplatonischen Begriffsgeschichte. – Archiv für Begriffsgeschichte, 1972, 16, S. 166-197.

J.M.Dillon. The Concept of Two Intellects. A Footnote to the History of Platonism. – Phronesis, 1973, 18, p. 176-185.

P.Hadot. Z'être et l'étant dans le néoplatonisme. – In: Études néoplatoniciennes. Neuchâtel, 1973.

W.Beierwaltes. Gegensatz. – In: Historisches Wörterbuch der Philosophie. Hrsg. v. J. Ritter. Bd 3. Basel – Stuttgart, 1974.

Теоретическая философия

F.-Р.Hager. Die Materie und das Böse im antiken Piatonismus. – Museum Helveticum, 1962, 19, S. 73-103 (перепечатано в кн.: Die Philosophie des Neuplatonismus. Hrsg. v. С Zintzen. Darmstadt, 1977, S. 427-474).

Практическая философия

W.Kroll. De oraculis chaldaicis. Breslau, 1894. Hildesheim, 19622.

R.Reitzenstein. Hellenistische Wundererzählungen. Leipzig, 1906.

J.L.Combarieu. La musique et la magie. Paris, 1909.

J.Tambоrnino. De antiquorum daemonismo. Giessen, 1909.

О.Сasel. De philosophorum Graecorum silentio mystico. Giessen, 1919.

421H.Leisegang. Der Heilige Geist. Bd. 1. Die vorchristlichen Lehren von Pneuma und der mystisch-intuitiven Erkenntnis. Leipzig, 1919.

T.Hоpfner. Griechisch-Ägyptischer Offenbarungszauber. 1-2. Leipzig 1921-1924.

J.Bernhart. Die philosophische Mystik des Mittelalters von ihren antiken Ursprüngen bis zur Renaissance. München, 1922.

R.Reitzenstein. Die Hellenistischen Mysterienreligionen nach ihren Grundgedanken und Wirkungen, Leipzig, 19273.

K.Praechter. Zur theoretischen Begründung der Theurgie im Neuplatonismus. – Archiv für Religionswissenschaft, 1927, 25, S. 209-213.

O.Schissel von Fieschenberg. Marinos von Neapolis und die neuplatonischen Tugendgrade. Athen, 1928. (Texte und Forschungen zur byzantinischneugriechischen Philologie. Beiheft 8.)

H.J.Marrou. Moysicos anër. Grenoble, 1937.

S.Eitrem. La théurgie chez les Neoplatoniciens et dans les papyrus magique. – Symbolae Osloenses, 1942, 22, p. 49-59.

W.Theiler. Die chaldäischen Orakel und die Hymnen des Synesios. Halle (Saale), 1942.

E.R.Dоdds. Theurgy and its Relationship to Neoplatonism. – Journal of Roman Studies, 1947, 37, p. 55-69.

S.Eitrem. Orakel und Mysterien am Ausgang der Antike. Zürich, 1947.

P.Boyance. Théurgie et télestique néoplatoniciennes. – Revue de l'histoire des religions, 1955, 147, p. 189-209.

E.R.Dodds. New Light on the Chaldaean Oracles. – Harvard theological review, 1962, 54, p. 263-273.

P.Merlan. Religion and Philosophy from Plato's Phaedo to the Chaldaean Oracles. – Journal of the History of Philosophy, 1963, 1, p. 163-176; 1964, 2 p. 15-21.

J.M.Rist. Mysticism and Transcendence in Later Neoplatonism. – Hermes, 1964, 92, p. 213-225.

С.Zintzen. Die Wertung von Mystik und Magie in der neuplatonischen Philosophie. – Rheinisches Museum für Philologie, 1965, N. F. 108, S. 71-100.

H.P.Esser. Untersuchung zu Gebet und Gottesverehrung der Neuplatoniker. Köln, 1967. Diss.

É. des Places. La religion grecque. Paris, 1967.

F.W.Cremer. Die Chaldäischen Orakel und Jamblich De Mysteriis. Meisenheim am Glan, 1969.

Из общих работ по истории толкования античных мифов

F.Wipprecht. Zur Entwicklung der rationalistischen Mythendeutung bei den Griechen. I-II. Tübingen, 1902-1908.

F.Wehrli. Zur Geschichte der allegorischen Deutung Homers im Altertum. Leipzig, 1928. Diss.

J.Pépin. Mythe et allégorie. Paris, 1976.

Неоплатонизм и отдельные мыслители

H.Koch. Pseudo-Dionysius Areopagita in seinen Beziehungen zum Neuplatonismus und Mysterienwesen. Mainz, 1900.

A.-J.Festugière. La Révélation d'Hermès Trismégiste. 1-4. Paris, 1949-1954.

P.Merlan. Zur Zahlenlehre im Piatonismus (Neuplatonismus) und im Sefer Yezira. – Journal of the History of Philosophy, 1965, 3, p. 167-181.

V.Schmidt-Kohl. Die neuplatonische Seelenlehre in der Consolatio Philosophiae des Boetius. Meisenheim am Glan, 1965.

K.Kremer. Die neuplatonische Seinsphilosophie und ihre Wirkung auf Thomas von Aquin. Leiden, 1966.

J.Danielou. Grégoire de Nysse et le néoplatonisme de l'école d'Athènes. – Revue des études grecques, 1967, 80, p. 395-401.

A.-J.Festugière. Hermétisme et mystique païenne. Paris, 1967.

422H.J.Вlumenthal. Neoplatonic Elements in the De Anima Commentaries. – Phronesis, 1976, 21, p. 64-87.

АМЕЛИЙ

M.Freudenthal. Amelius. – In: Realencyclop. d. class. Altertumsw. I 2, 1822-1823.

ПОРФИРИЙ

Биография

J.Bidez. Vie de Porphyre, le philosophe néo-platonicien. Avec les fragments des traités Péri agalmatön et De regressu animae. Gand, Leipzig, 1913. Hildesheim. 19642.

F.Сumоnt. Comment Plotin détourna Porphyre du suicide. – Revue des études grecques, 1919, 32, p. 113-120.

C.Vitanza. Un episodio del paganesimo morente in Sicilia. – Athenaeum, 1923, 1.

M.J.Boyd. The Chronology in Porphyrios' Vita Plotini. – Classical Philology, 1937, 32, p. 241-257.

Тексты, переводы и комментарии252

1) Porphyrii Sententiae ad intelligibilia ducentes, ed. E. Lamberz. Leipzig, 1975.

2) H.Dörrie. Porphyrios' "Symmikta Zetemata". Ihre Stellung in System und Geschichte des Neuplatonismus nebst einem Kommentar zu den Fragmenten. München, 1959.

3) Porphyrii Isagoge et in Aristotelis Categorias commentarium, ed. A.Busse. Berolini, 1877 (Comm. in Arist. graeca IV 1).

"Введение" Порфирия к "Категориям" Аристотеля. – В кн.: Аристотель. Категории. Пер. А.В.Кубицкого. М., 1939 (перевод Порфирия на с. 53-83).

Porphyry the Phoenician. Isagoge. Translation, Introduction and Notes by E.W.Warren. Toronto, 1975.

4) De abstinentia. – In: Porphyrii philosophi platonici Opuscula selecta, ed. A.Nauck. Lipsiae, 1886, p. 85-270.

Porphyre. De l'abstinence. 1-2. Texte établi et traduit par J.Bouffartigue et M.Patillon. Paris, 1977-1979 (издание не закончено).

Небольшой отрывок в переводе с немецкого имеется в кн.: М.Бpaш. Классики философии. I. СПб., 19132, с. 484-504.

5) Porphyrii Epistola ad Anebonem Aegyptium. – In: Jamblichi De Mysteriis liber, fec. G.Partey. Berolini, 1857, p. XXIX-XLV.

Porphyrius Neoplatonicus. Lettere ad Anebo. Lettera a Marcella. Testo greco con traduzione e introduzione a cura di G. Faggin. Firenze, 1954.

Porfirio. Lettera ad Anebo. A cura di A.R.Sodano. Napoli, 1958.

6) Porphyrii De philosophia ex oraculis haurienda. Librorum reliquiae, ed. G.Wolff. Berolini, 1856.

7) Porphyrii De regressu animae. – In: J.Bidez. Op. cit., p. 27+ – 44+.

8) Porphyrioy Peri agalmatön. – Ibid., p. 1+ – 23+.

9) De antro nympharum. – In: Porph. Opusc, p. 55-81.

О пещере нимф. Пер. А. А. Тахо-Годи. – Вопросы классической филологии. Под ред. А.А.Тахо-Годи и И. М. Нахова. М., 1976, 6, с. 28-45.

423L'antre des nymphes de l'Odyssée. Traduction par F.Buffière. – In: F.Вuffière. Les mythes d'Homère et la pensée grecque. Paris, 1956, p. 597-616.

10) Porphyrios. Gegen die Christen. 15 Bücher Zeugnisse, Fragmente und Referate, hrsg. von A. von Harnack. Berlin, 1916.

Neue Fragmente des Werks des Porphyrios gegen die Christen. – Sitzungsberichte der Preussischen Akademie der Wissenschaften, 1921, S. 266-284.

F.Altheim, R.Stiehl. Neue Bruchstücke aus Porphyrios' Cata christianön. – In: Gedenkschrift für G. Rohde. Tübingen, 1961, S. 23-38.

А.Б.Ранович. Античные критики христианства. M., 1935 (здесь на с. 128-189 переводы из трактатов "О философии из оракулов" и "Против христиан").

А.А.Аветисьян. Древнеримские мыслители. Свидетельства, тексты, фрагменты. Киев, 1958 (текст Порфирия на с. 241-252).

11) Porphyrii Vita Plotini. – In: Plotini opéra, ed. P.Henry et H.-R.Schwyzer. 1, Oxonii. 1964, p. 1-38.

Порфирий. Жизнь Плотина. Пер. М.Л.Гаспарова. – В кн.: Диоген Лаэртский. О жизни, учениях и изречениях знаменитых философов. М., 1979, с. 462-476.

12) Porphyrii Vita Pythagorae. – In: Porph. Opusc, p. 17-52.

Порфирий. Жизнь Пифагора. Пер. М.Л.Гаспарова. – В кн.: Диоген Лаэртский..., с. 449-461.

13) Historiae philosophiae fragmenta. – In: Porph. Opusc, p. 3-16.

14) Porphyrii Quaestionum homericarum ad Iliadem pertinentium reliquias, coll. H. Schrader. 1-2. Lipsiae, 1880-1882.

Porphyrii Quaestionum homericarum ad Odysseam pertinentium reliquias, coll. H.Schrader. Lipsiae, 1890.

15) Ad Marcellam. – In: Porph. Opusc, p. 273-297 (см. также выше, в №5).

Porphyrios. Pros Marcellan. Griechischer Text, hrsg., übersetzt, eingeleitet und erklärt von W. Pötscher. Leiden, 1969.

16) Porphyrios. Kommentar zur Harmonienlehre des Ptolemaios, hrsg., von I.Düring. Göteborg, 1932. 19782.

Die Harmonielehre des Klaudios Ptolemaios, ed I.Düring. Göteborg, 1930.

17) Porphyrioy Eisagöge eis tën apotelesmaticën toy Ptolemaioy, ed. H.Wolf. Basileae, 1559.

18) K. Kalbfleisch. Die neuplatonische, fälschlich dem Galen zugeschriebene Schrift Pros Gayron peri toy pös empsychoytai ta embrya, aus der Pariser Handschrift zum ersten Male herausgegeben. – Philosophische und historische Abhandlungen der Kgl. Akademie der Wissenschaften zu Berlin, 1895.

19) A. R. Sоdanо. Porphyrii in Piatonis Timaeum commenteriorum fragmenta. Napoli, 1964.

Общие работы о Порфирии

Е.Zеller. Die Philosophie der Griechen in ihrer geschichtlichen Entwicklung dargestellt. III 25, Leipzig, 1923, S. 693-735 (перепечатка переработанного в 1902 г. издания сер. XIX в.).

T.Whittaker. The Neo-Platonists. A Study in the History of Hellenism. Cambridge, 1901. 19182. 19283 (перепечатка Hildesheim, 1961, p. 107-120).

R.Вeutler. Porphyrios. – In: Realencyclop. d. class. Altertumsw. XXII 1, 275-313.

H.Dörrie. Die Lehre von der Seele. – In: Entretiens sur l'antiquité classique, t. 12. Porphyre. Genève, 1966, p. 167-187.

P.Hadot. La métaphysique de Porphyre. – Ibid., p. 127-157.

Теоретическая философия

P.Heseler. Zu Porphyrius' Schrift Aphormai pros ta noëta. Progr. Kreuznach, 1909.

C.Travaglio. Sur la psychologie de Porphyre. – Rendiconti dell' Istituto Lombardo di science e lettere, 1914.

G.Martano. Il concetto di materia nelle aphormai porfiriane. – Rivista critica di storia délia filosofia, 1950, 5, p. 277-280.

424

P.Hadot. Fragments d'un commentaire de Porphyre sur le Parménide. – Revue des études grecques, 1961, 74, p. 410-438.

Мораль

J.Bouffartigue, M. Patillon. Philosophie de Porphyre dans le traité De l'abstinence. – In: Porphyre. De l'abstinence, I. Paris, 1977, p. XXXVIII-LX (выше, в списке соч. Порфирия № 4).

Эстетика

Fr.Börtzler. Porphyrios' Schrift von den Götterbildern. Erlangen, 1903. Diss.

P.Boyancé. Les Muses et l'harmonie des sphères. – In: Mélanges F. Grat. Paris, 1946, vol. 1, p. 3-16.

Религия

A.J. Kleffner. Porphyrius, der Neuplatoniker und Christenfeind. Paderborn, 1896.

P.de Labriolle. Porphyre et le Christianisme. – Revue d'histoire de la philosophie, 1929, 3, p. 385-440.

A.В. Hulen. Porphyry's Work against the Christians. An interprétation. Scottdale, 1933.

H.Raeder. Porphyrios fra Tyros. Videnskabsmand og Mystiker. Kobenhavn, 1942.

P.Benoit. Un Abversaire du christianisme au 3eme siècle. Porphyre. – Revue biblique, 1947, 54, p. 543-572.

A.Сameron. The date of Porphyry's Cata christianon. – Classical Quarterly, 1967, 17, p. 382-384.

Астрономия

Ch.E.Ruelle. Texte astrologique attribué à Demophile et rendu à Porphyre. – Revue des études grecques, 1911, 24, p. 334-336.

G.Heuten. Le "Soleil" de Porphyre. – Annuaire de l'Institut de philologie et d'histoire orientales, 1936, 4, p. 253-259.

Грамматика, риторика, критика

В.L.Gilderslееve. De Porphyrii studiis Homericis capitum trias. Gottingae, 1853. Diss.

I.Wollenberg. De Porphyrii studiis philologis capita quinque. Berolini, 1854. Diss.

H Schrader. Zu den Fragmenten der philosophos historia des Porphyrius. – Archiv für Geschichte der Philosophie, 1888, 1, S. 359-374.

R.Thedinga. Die Paranaese in des Porphyrius' Schrift Péri apochès empsychön. – Rheinisches Museum für Philologie, 1927, 76, S. 54-101.

F.Peeters. De hymne in Porphyrii "Vita Plotini". – Nova et Vetera, 1934, 16, p. 384-387.

Порфирий и другие мыслители

H.Jaeger. Die Quellen der Pythagorasbiographie des Porphyrius. Zürich, 1919. Diss.

K.Gass. Porphyrius in epistola ad Marcellam quibus fontibus et quomodo usus est. Bonnae, 1927. Diss.

W.Theiler. Porphyrius und Augustin. Halle, 1933.

F.Сumont. Antiochus d'Athènes et Porphyre. – In: Mélanges J. Bidez. Bruxelles, 1934, vol. 1, p. 135-156.

K.Mras. Zu Attikos, Porphyrios und Eusebios. – Glotta, 1936, 25, S. 183-188. , ,

425P.Сourcelle. Les Sages de Porphyre et les "viri novi" d Arnobe. – Revue des études latines, 1953, 31, p. 257-271.

F.Altheim, R. Stiehl. Porphyrius und Empedokles. Tübingen, 1954.

J.J.O'Meara. Porphyry's Philosophy from Oracles in Augustine. Paris, 1959.

P.Hadot. Citations de Porphyre dans Augustin. – Revue des études augustiniennes, 1960, 6, p. 205-244.

H.Dörrie. Porphyrios als Mittler zwischen Plotin und Augustin. – Antike und Orient, 1962, 13, S. 26-47.

H.Dörrie. Das fünffach gestufte Mysterium. Der aufstieg der Seele bei Porphyrios und Ambrosius. – In: Festschrift für Theodor Klauser. Jahrbuch für Antike und Christentum. Münster, 1964. Bd 1, S. 79-82.

J.H.Waszink, Porphyrios und Numenios. – Entretiens sur l'antiquité classique, t. 12. Genève, 1966, p. 35-78.

P.Hadot. Porphyre et Victorinus, 1-2. Paris, 1968.

J.J.О'Meara. Porphyry's Philosophy from Oracles in Eusebius' Praeparatio Evangelica and Augustine's Dialogues of Cassiciacum. Paris, 1969.

W.Deuse. Der Demiurg bei Porphyrios und Jamblich. – In: Die Philosophie des Neuplatonismus. Darmstadt, 1977, S. 238-278.

ЯМВЛИХ

Биография

R.Wilhelm. Zu Jamblichs Brief an Sopatros. – Philologische Wochenschrift, 1930, 50, S. 427-431.

A.Сameron. The date of Iamblichus' birth. – Hermes, 1968, 96, p 374-376.

B.D. Larsen. Jamblique de Chalcis. Exégète et philosophe. Aarhus, 1972 (здесь в I главе, с. 33-65, обзор жизни и творчества Ямвлиха).

Iamblichi Chalcidensis in Piatonis dialogos commentariorum fragmenta, edited with translation and commentary by J. M. Dillon. Leiden, 1973 (здесь в предисловии, с. 3-25, тоже обзор жизни и творчества Ямвлиха).

Тексты, переводы и комментарии

1) Iamblichi Chalcidensis ex Coele-Syria De vita Pythagorica liber, graec. et lat. rec. M.Th.Kiessling. Lipsiae, 1815.

Iamblichi De vita Pythagorica liber, rec. A.Nauck. Petropoli, 1884.

Iamblichi De vita Pythagorica liber, ed. L.Deubner. Lipsiae, 1937.

Jamblichus. Life of Pythagoras, or Pythagoric life. Transi, from the Greek by T.Taylor. London, 1818. 19262

Jamblichos, Pythagoras. Legende, Lehre, Lebensgestaltung. Griechisch und Deutsch. Hrsg., übers, und eingeleitet von M. von Albrecht. Zürich – Stuttgart 1963. . .

2) Iamblichi Protrepticus, ed. H.Pistelli. Lipsiae, 1888.

3) Iamblichi De communi mathematica scientia liber, ed. N.Festa. Lipsiae, 1891.

4) Iamblichi In Nicomachi Arithmeticam Introductionem liber, ed. H.Pistelli. Lipsiae, 1894.

Nicomachi Geraseni Pythagorei Introductiones Arithmeticae libri II. Rec. R.Hoche. Lipsiae, 1866.

5) Iamblichi Theologoumena arithmeticae, ed. F.Ast. Lipsiae, 1817.

[Iamblichi] Theologoumena arithmeticae, ed. V.de Falco. Lipsiae, 1922.

6) Jamblichi De Mysteriis liber, rec. G.Parthey. Berolini, 1857.

Jamblique. Les Mystères d'Egypte. Texte établi et traduit par Éd. des Places. Paris, 1966.

Jamblichus. On the mysteries of the Egyptians, Chaldaeans and Assyrians, transl. by T. Taylor. Chiswick, 1821, 18952

Le livre de Jamblique sur les Mystères des Egyptiens, des Chaldéens et des Assyriens. Traduit du grec par P. Quillard. Paris, 1895. 19482.

426Iamblichus. Theurgia or the Egyptien mysteries. Transi, from the Greek by A. Wilder. New York, 1911. London, 19152.

Über die Geheimlehren von Jamblichus. Aus dem Griechischen übers., eingel. und erklärt von Th. Hopfner. Leipzig, 1922.

M.Sicherl. Die Handschriften, Ausgaben und Übersetzungen von Iamblichos De mysteriis. Eine kritisch-historische Studie. Berlin, 1957.

7) Iamblichi Chalcidensis in Piatonis dialogos commentariorum fragmenta. Ed. with transi, and comm. by J. M. Dillon. Leiden, 1973.

8) Фрагменты Ямвлиха о Платоне содержатся также в книге Б. Ларсена в приложении, с. 81-130 (см. выше, в разделе "Биография"). Здесь же содержатся фрагменты Ямвлиха об Аристотеле, с. 9-77.

Общие работы о Ямвлихе

Т.Whittaker. The Neo-Platonists. Hildesheim, 1961, p. 121-135.

J.Bidez. Le philosophe Jamblique et son école. – Revue des études grecques, 1919, 32, p. 29-40.

J.Legrand. Jamblique le Néoplatonicien. Thèse. Louvain, 1925.

Ed.Zeller, R.Mondolfo. La philosophia dei Greci nel suo sviluppo storico, III. La philosophia post-aristotelica, 6. Giamblico e la scuola di Atene, a cura di G. Martano (Coll. Il pensiero storico XLVII). Firenze, 1961 (о Ямвлихе и сирийской школе – с. 1-48).

В.D.Larsen. Jamblique de Chalcis. Exégète et philosophe. 1-2. Aarhus, 1972.

B.D.Larsen. La place de Jamblique dans la philosophie antique tardive. – In: De Jamblique à Proclus. Genève, 1975, p. 1-26.

Iamblichi Chalcidensis... (см. выше, № 7 в перечне сочинений; здесь, с. 26-53, общий обзор философии Ямвлиха).

Теоретическая философия

С.G.Сobet. Ad Iamblichi logon protrepticon. – Mnemosyne, 1874, 2, p. 261-282.

H.v.Heerverden. Ad Jamblichi de vita pythagorica librum. – Rheinisches Museum für Philologie, 1885, 40, S. 444-452.

F.Huitsch. Erläuterungen zu dem Berichte des Jamblichos über die vollkommenen Zahlen. – Nachrichten von der Königl. Gesellschaft der Wissenschaften zu Göttingen. Philologisch-historische Klasse, 1895, Hf. 3, S. 246-255.

V.de Falco, J. Sui. Theologoymena Arithmeticae. – Rivista Indo-Greca-Italica di filologia, lingua, antichità, 1922, p. 49-61.

A.-J.Festugière. Sur une nouvelle édition du De vita Pythagorica de Jamblique. – Revue des études grecques, 1937, 50, p. 470-494.

P.Boyance. Sur la Vie pythagoricienne. – Revue des études grecques, 1939, 52, p. 36-50.

R.Cadiou. Â travers le Protreptique de Jamblique. – Revue des études grecques, 1950, 63, p. 58-73.

E.Stamatis. Arithmoi teleioi, pleyricoi, diametricoi. Не V 2. – Platon, 1952, 4, p. 289-297 (на новогреч. яз.).

Религия

A.von Harless. Das Buch von den ägyptischen Mysterien. Zur. Geschichte der Selbstauflösung des heidnischen Hellentums. München, 1858.

H.Kellner. Analyse der Schrift des Iamblichus de mysteriis als eines Versuches eine wissenschaftliche Theologie des Heidentums anzustellen. – Theologische Quartalschrift, 1867, 49, S. 359-396.

K.Rasche. De Iamblicho libri qui inscribitur de mysteriis auetore commentationem philologicam scripsit. Münster i. W., 1911.

S.Fronte. Sull'autenticità del "De Mysteriis" di Giamblico. – Siculorum Gymnasium, 1954, 7, p. 234-255.

427M.Sicherl. Michael Psellus und Jamblichos De Mysteriis. – Byzantinische Zeitschrift, 1960, 53, S. 8-19.

G.Thausing. Jamblichus und das alte Ägypten. – Kairos, 1962, 4, S. 91-105.

P.Derсhain. Pseudo-Jamblique ou Abammon? Quelques observations sur Tégyptianisme du De mysteriis. – Chronique d'Egypte, 1963, 38, p. 220-226.

É. des Places. Jamblique et les Oracles chaldaiques. – Compte rendu de l'Académie des Inscriptions et Belles Lettres. Paris, 1964, p. 178-185.

É. des Places. Les Mystères d'Egypte de Jamblique et les Oracles chaldaiques. In: Oikoumene. Catania, 1964, p. 455-460.

P.Thillet. Jamblique et les mystères d'Egypte. – Revue des études grecques, 1968, 81, p. 172-195.

F.W. Сremer. Die Chaldäischen Orakel und Jamblich De Mysteriis. Meisenheim am Glan, 1969 (Beiträge zur klassischen Philologie, XXVI).

L.W. Leadbeater. Aspects of the Philosophical Priesthood in Jamblichus' De mysteriis. – Classical Bulletin, 1971, 47, p. 89-94.

H.D. Saffrey. Plan des livres I et II du De mysteriis de Jamblique. – In: Zetesis. Mélanges de Strycker. Antwerpen – Utrecht, 1973, p. 281-295.

É. des Plасes. La religion de Jamblique. – In: De Jamblique à Proclus Genève, 1975, p. 69-94.

Язык Ямвлиха

L.Deubner. Bemerkungen zum Text der Vita Pythagorae des Iamblichus. – Sitzungsberichte der Preussischen Akademie der Wissenschaften, 1935, S. 612-690, 812-827.

Ямвлих и другие мыслители

E.Rohde. Die Quellen des Iamblichus in seiner Biographie des Pythagoras. – Rheinisches Museum für Philologie, 1871, 26, S. 554-576; 1872, 27, S. 23-61 (переиздано в кн.: E. Rohde. Kleine Schriften. Bd 2. Hildesheim, 1969, S. 102-172).

E.Rohde. Zu Jamblichs De vita Pythagorica. – Rheinisches Museum für Philologie, 1879, 34, S. 260-271.

Fr.Вlass. Commentatio de Antiphone sophista Iamblichi auctore. Kiel, 1889.

К.Topfner. Die sogenannten Fragmente des Sophisten Antiphon bei Jamblichos. Eine kritisch-exegetische Studie. Arnau, 1902; Gmunden Progr., 1907; Gmunden, 1911.

K.Topfner. Zu der Frage über die Autorschaft des 20. Kapitels im Jamblicheischen Protreptikos. Gmunden Progr., 1907.

K.Bitterauf. Die Bruchstücke des Anonymus lamblichi. – Philologus 1909, 68, S. 500-522.

К.Вillerauf. Der Anonymus lamblichi. – Blätter für das Bayerische Gymnasialwesen, 1910, 46, S. 321-333.

G.Bertermann. De Iamblichi vitae Pythagoricae fontibus. Regiomontana 1913. Diss.

S.Schneider. Ein sozialpolitischer Traktat und sein Verfasser. – Wiener Studien, 1914, S. 14-32.

M.Mühl. Platonisches in der Pythagoras Vita des Jamblichus. – Philologische Wochenschrift, 1925, 45, S. 235-236.

R.Roller. Untersuchungen zum Anonymus lamblichi. Tübingen, 1931. Diss.

Q.Cataudella. L'Anonymus lamblichi e Democrito. – Studi italiani di filologia classica, 1932, 10, p. 5-22.

Q.Cataudella. Nuove Ricerche sull'Anonimo di Giamblico e sulla compositione di Protreptico. – Rendiconti della Accademia dei Lincei, 1937, 13, p. 182-210.

P.Via le. L'Anonimo di Giamblico. – Sophia, 1941, 9, p. 235-246.

Q.Cataudella. Chi è l'anonimo di Giamblico? – Revue des études grecques, 1950, 63, p. 74-106.

428R.Turcan. Martianus Capella et Jamblique. – Revue des études latines, 1958, 36, p. 235-254.

A.Th.Соle. The Anonymus Jamblichi and his place in Greek political theory. – Harvard Studies in classical philology, 1961, 65, p. 127-163.

T.Оrlandi. Il primo Aristotele nel De communi mathematica scientia di Jamblico. – Rivista di storia della filosofia, 1963, 18, p. 592-598.

R.Renehan. An Aristotelian Mode of Argumentation in Jamblichus' Protrepticus. – Hermes, 1964, 92, p. 507-508.

H.Flaschar. Platon und Aristoteles im Protreptikos des Jamblichos. – Archiv für Geschichte der Philosophie, 1965, 47, S. 53-79.

J.-C.Fredouille. Sur la colère divine, Jamblique et Augustin. – Recherches augustiniennes, 1968, 5, p. 91 – 109.

J.-P.Dumont. Jamblique, lecteur des Sophistes. – In: Le Néoplatonisme. Paris, 1971, p. 203-214.

S.Gersh. From Iamblichus t'o Eriugena. An Investigation of the Prehistory and Evolution of the Pseudo-Dionysian Tradition. Leiden, 1978.

ФЕОДОР АСИНСКИЙ

Theodori Asinaei philosophi neoplatonici fragmenta, coll. A.N.Zoumpos. Athenae, 1956 (малоудовлетворительное издание).

Theodoros von Asine. Sammlung der Testimonien und Kommentar von W.Deuse. Wiesbaden, 1973 (здесь кроме общего обзора жизни и сочинений Феодора тщательно изданный и комментированный греческий текст дошедших фрагментов).

S.Gersh. The Linguistic Doctrine of Theodorus of Asine and its Background in Philosophy and Magic – In: S.Gersh. From Iamblichus to Eriugena. An Investigation of the Prehistory and Evolution of the Pseudo-Dionysian Tradition. Excursus. Leiden, 1978, p. 289-304.

АРИСТИД КВИНТИЛИАН

Текст, переводы и комментарии

Aristides Quintilianus. De musica, ed. R.P.Winnington-Ingram. Lipsiae, 1963.

R.Schafke. Aristeides Quintilianus. Von der Musik, eingel., übers., und erläut. Berlin, 1937 (рец. R. Wagner, in: Archiv für Musikforschung, 1939, 4, S. 316-320).

Литература

H.Deiters. De Aristidis Quintiliani doctrinae harmonicae fontibus. P. 1. Progr. d. Gymn. zu Düren. Bonnae, 1870.

Fr.Susemihl. De fontibus rhythmicae Aristidis Quintiliani doctrinae commentatio. Gryphiswaldiae, 1866.

H.Wiegandt. De ethico antiquorum rythmorum charactere auctore Aristide Quintiliano. Halis Sax. 1881. Diss.

A.-J.Festugière. L'âme et la musique, d'après Aristide Quintilien. – In: Études de philosophie grecque. Paris, 1971, p. 463-486.

САЛЛЮСТИЙ-НЕОПЛАТОНИК

Текст, переводы и комментарии

Sallustii philosophi de dus et de mundo. – In: Fragmenta philosophorum graecorum, III, coll. etc. Fr. G. A. Mullachius. Parisiis, 1881, p. 30-50 (с переводом на латин. яз.).

Sallustius. Concerning the Gods and the Universe, with proleg, and transl. by A.D.Nock. Cambridge, 1926. Oxford, 1932. 19632.

429Saloustios. Des Dieux et du Monde. Texte établi et traduit par G.Rochefort. Paris, 1960. 1983.

Литература

Е.Passamonti. La dottrina dei miti di Sallustio filosofo neoplatonico. – Rendiconti délia Accademia dei Lincei, 1892, 1, p. 643-664.

E.Passamonti. Le dottrine morale e religiöse di Sallustio filosofo neoplatonico. – Ibid., p. 712-727.

F.Сumont. Saloustios le philosophe. – Revue de philologie, d'histoire et de littérature anciennes, 1892, 16, p. 49-56.

G.Miccio. Studi per un'edizione critica di Sallustio filosofo. – Studi italiani di filologia classica, 1895, 3.

G.Miccio. Osservazioni su Sallustio filosofo. – Studi italiani di filologia classica, 1899, 7, p. 45-73.

G.Rochefort. Le péri theön cai cosmoy de Saloustios et l'influence de l'empereur Julien. – Revue des études grecques, 1956, 69, p. 50-66.

ЮЛИАН

Биография

Ammiani Marcellici Rerum gestarum libri qui supersunt, ed. W. Seyfarth. I-II. Leipzig, 1978.

K.J.Neumann. Das Geburtsjahr Kaiser Julians. – Philologus, 1891, 50, S. 761-762.

W.Koch. Kaiser Julian der Abtrünnige. Seine Jugend und Kriegsthaten bis zum Tode des Kaisers Constantius (331-361). Eine Quellenuntersuchung. – Jahrbücher für klassische Philologie, Suppl. Bd, 1899, S. 329-488.

E.Müller. Kaiser Flavius Claudius Iulianus. Biographie nebst Auswahl seiner Schriften. Hannover, 1901.

J.Вidez. La jeunesse de l'empereur Julien. – Bulletin de la classe des lettres de l'Académie Royale de Belgique, 1921, p. 197-216.

N.H.Baynes. The Early Life of Julian the Apostate. – Journal of Hellenic Studies, 1925, 45, p. 251-255.

F.Schemmel. Die Schulzeit des Kaisers Julian. – Philologus, 1927, 82, S. 455-466.

O.Schissel. Kaiser Julians Schulbildung. – Klio, 1929, 23, S. 326-328.

J.Bidez. La vie de l'Empereur Julien. Paris, 1930. 19632.

E.Richtsteig. Einige Daten aus dem Leben Kaiser Julians. – Philologische Wochenschrift, 1931, 51, S. 428-431.

N.H.Baynes. The Death of Julian the Apostate in a Christian Legend. – Journal of Roman Studies, 1937, 27, p. 22-29.

E.A.Thompson. The Emperor Julian's Knowledge of Latin. – Classical Review, 1944, 58, p. 49-51.

I.Hahn. Der ideologische Kampf um den Tod Julians des Abtrünnigen. – Klio, 1960, 38, S. 225-232.

F.D.Gillard. The Birth Date of Julian the Apostate. – Californian Studies in Classical Antiquity, 1971, 4, p. 147-151.

Тексты, переводы и комментарии

Iuliani Imperatoris quae supersunt praeter reliquias apud Cyrillum omnia, rec. F.С.Hertlein. 1-2. Lipsiae, 1875-1876.

L'Empereur Julien. Oeuvres complètes. Texte établi et traduit par J.Bidez, G.Rochefort, Ch.Lacombrade. I (1-2) – II (1-2). Paris. I 1 – 1932. 19722, I 2 – 1924. I9602; II 1 – 1963; II 2 – 1964.

The Works of the Emperor Julian. With an english translation by W.С.Wright. I-III. London. I – 1913. 19302. 19543. 19624; II – 1913. 19382. 19493. 19594; III – 1923. 19532. 19613.

Iuliani imperatoris librorum contra Christianos quae supersunt, coll. С.I.Neumann. Lipsiae, 1880.

430Iuliani imperatoris epistulae, leges, poematia, fragmenta varia, coll. J.Bidez et F.Cumont. Paris, 1922.

Juliani imperatoris epistulae selectae, éd. B.A.van Groningen. Leiden, 1960.

Юлиан. Против христиан, кн. I, II, III [отрывки]. Пир, или Цезари. – В кн.: Ранович А.Б.Античные критики христианства. М., 1935, с. 185-226.

Юлиан. Речь к антиохийцам, или Мисапогон (враг бороды). Перев. А.Н.Кириллова с введ. и примеч. Нежин, 1913.

Юлиан. Письма. Перев. М.Е.Грабарь-Пассек. – В кн.: Памятники позднего античного ораторского и эпистолярного искусства. М., 1964, с. 156-164 [10 писем].

Император Юлиан. Письма. Пер. Д.Е.Фурмана под ред. А.Ч.Козаржевского. – Вестник древней истории, 1970, 1, с. 237-242; 2, с. 231-259; 3, с. 225-250 [62 письма].

Julian. Briefe. Criechisch-deutsch hrsg. von В.К.Weis. München, 1973.

Kaiser Julians Bücher gegen die Christen. Nach ihrer Wiederherstellung übersetzt von K.J.Neumann. Leipzig, 1880.

Kaiser Julian. Philosophische Werke. Obersetzt und erklärt von R.Asmus. Leipzig, 1908.

Kaiser Julian der Abtrünnige. Die Briefe. Eingeleitet, übersetzt und erläutert von L.Goessler. Zürich-Stuttgart, 1971.

Общие работы

Я.Алфионов. Император Юлиан и его отношение к христианству. Изд. 2-е. М., 1880.

А.Ф.Вишняков. Император Юлиан Отступник и литературная полемика с ним св. Кирилла, архиепископа Александрийского, в связи с предшествующей историей литературной борьбы между христианами и язычниками. Симбирск, 1908.

H.H.Розенталь. Юлиан Отступник. Трагедия религиозной личности. Пг., 1923.

И.M.Haхов. Император Юлиан и "невежественные киники". – В кн.: Образ и слово (Вопросы классической филологии, 7). М., 1980, с. 168-185.

Он же. Киническая литература. М., 1981, с. 239-262.

P.Allard. Julien l'Apostat. 1-3. Paris, 1901-19103.

G.Negri. L'imperatore Giuliano l'Apostata. Studio storico. Milano, 1902. 19542.

J.Geffken. Kaiser Julianus. Leipzig, 1914.

R.Asmus. Der Alkibiadeskommentar des Jamblichos als Hauptquelle für Kaiser Julian. Heidelberg, 1917.

E.von Borries. Iulianos (Apostata). – In: Realencyclop. d. class. Altertumsw. Halbbd. 19, 1917.

E.W.Martin. The Emperor Julian. London, 1919.

A.Rostagni. Giuliano Apostata. Saggio critico con le opérette politiche e satiriche, traditte e commentate. Torino, 1920.

K.Philip. Julianus Apostata in der deutschen Literatur. Berlin – Leipzig, 1929.

W.D.Simpson. Julian the Apostate. Aberdeen, 1930.

H.Raeder. Kaiser Julian als Philosoph. – Classica et Mediaevalia, 1944, 6, S. 179-193.

L.de Wohl. Impérial renegade. Philadelphia, 1950.

G.Ricciotti. L'imperatore Giuliano Apostata secondo i documenti. Milano, 1956.

G.Gigli. Giuliano l'Apostata. Roma, 1960.

L.Warren Bonfante. Emperor, God and Man in the IV-th Century. Julian the Apostate and Ammianus Marcellinus. – La Parola dei Passato, 1964, 19, p. 401-427.

J.Benoist-Méchin. L'empereur Julien ou le rêve calciné. Paris, 1969.

W.Seyfarth. Kaiser, Mensch und Freund der Hellenen. – Helikon, 1971-1972, 11-12, S. 582-585.

431R.Browning. The Emperor Julian. London, 1975.

C.Moreschini. L'opéra e la personalità deU'imperatore Giuliano nelle due "Invectivae" di Gregorio Nazianzeno. – In: Forma Futuri. Studi in onore del Cardinale Michèle Pellegrino. Torino, 1975, p. 416-430.

Julian Apostat a, hrsg, von R. Klein. Darmstadt, 1978 (с обширной библиографией).

G.W.Bowersock. Julian the Apostate. London, 1978.

Практическая философия

H.Janssen. Kaiser Julians Herrscherideal in Theorie und Wirklichkeit. Kiel, 1953. Diss.

J.Kabiersch. Untersuchungen zum Begriff der Philanthropia bei dem Kaiser Julian. Bonn-Wiesbaden, 1960. Diss.

С.M.Rothrauff. The Philanthropia of the Emperor Julian. Cincinnati, 1964. Diss.

J.M.Alonso-Nunez. El torno al neoplatonismo del emperador Juliano. – Hispania antiqua, 1973, 3, p. 179-185.

J.M.Alonso-Nùnez. Politica y filosofia en los Cesares de Juliano. – Hispania antiqua, 1974, 4, p. 315-320.

Религия

Т.В.Попова. Трактат Юлиана "Против галилеян". – В кн.: Вопросы античной литературы и классической филологии. М., 1966, с. 254-265.

М.Adler. The Emperor Julian and the Jews. – The Jewish Quarterly Review, 1893, 5, p. 622-651.

W.Vollert. Kaiser Julians religiöse und philosophische Oberzeugung. Gütersloh, 1899.

R.Asmus. Julians Galiläerschrift im Zusammenhang mit seinen übrigen Werken. Freiburg, 1904.

G.Mau. Die Religionsphilosophie Kaiser Julians in seinen Reden auf König Helios und die Göttermutter. Mit einer Obers, der beiden Reden. Leipzig – Berlin, 1907.

W.Koch. Comment l'Empereur Julien tâcha fonder une Église paienne. – Revue belge de philologie et d'histoire, 1927, 6, p. 123-148; 1928, 7, p. 49-82, 511-550, 1363-1385.

P.Regazzoni. Il "Contra Galileos" deU'Imperatore Giuliano et il "Contra Julianum". – Didascaleion, 1928, 3, p. 1-114.

P.de Labriolle. La polémique antichrétienne de l'empereur Julien. – Revue des questions historiques, 1930, 17, p. 257-303.

R.Farney. La religion de l'empereur Julien et le mysticisme de son temps. Paris, 1934.

E.Вarnikоl. Julians exegetische Bestreitung der Präexistenzchristologie im Neuen Testament. – Theologische Jahrbücher, 1935, 3, S. 32-40.

F.A.Ridley. Julian the Apostate and the Rise of Chistianity. London, 1937.

J.Vogt. Kaiser Julian und das Judentum. Studien zum Weltanschauungskampf der Spätantike. Leipzig, 1939.

Th Nissen. Eine christliche Polemik gegen Julians Rede auf den König Hellios. – Byzantinische Zeitschrift, 1940, 33, S. 15-22.

G.J.M.Вartelink. L'empereur Julian et le vocabukaire chrétien. – Vigiliae Christianae, 1957, 11, p. 37-48.

A.D.Nock. Déification and Julian. – Journal of Roman Studies, 1957, 47, p. 115-123.

G.Downey. Julian and Justinian and the Unity of Faith and Culture. – Church History, 1959, 28, p. 339-351.

L.Leipoldt. Der römische Kaiser Julian in der Religionsgeschichte. Berlin, 1964.

С.А.Вoitоn. The emperor Julian against hissing Christians. – Harvard theological review, 1968, 61, p. 496-497.

432J.Breckenridge. Julian and Athanasius. A study in the implications of the doctrine of création. Univ. of Southern California, 1968. Diss.

Литературная характеристика

A.Ф.Лосев. Пергамский неоплатонизм (Юлиан и Саллюстий). – В кн.: История греческой литературы, т. 3. Литература эллинистического и римского периодов. М., 1960, с. 390-394.

Т.В.Попова. Письма императора Юлиана. – В кн.: Античная эписто-лография. М., 1967, с. 226-259.

Д.Е.Фурман. Император Юлиан и его письма. – Вестник древней истории, 1970, 1, с. 213-236.

R.Förster. Kaiser Julian in der Dichtung alter und neuer Zeit. Berlin, 1905 (Studien zur vergleichenden Literaturgeschichte. Hrsg. von M. Koch. Bd V, Hf. 1).

R.Asmus. Kaiser Julians Misopogon und seine Quelle. – Philologue, 1920 76, S. 226-292; 1921, 77, S. 109-141.

F.Boulenger. Essai critique sur la syntaxe de l'empereur Julien. Paris 1922.

F.Boulenger. L'empereur Julien et la rhétorique grecque. Lille, 1927.

S.Eitrem. Kaiser Julian als Briefschreiber. – Symbolae Osloenses, 1957 33, p. 111-126.

Chr.Lacombrade. L'hellénisme de Julien et les lettres grecques. – Pallas, 1958, 6, p. 21-38.

S.H.Nulle. Julian and the Men of Letters. – The Classical Journal, 1959, 54, p. 257-266.

G.Вarabino. Claudio Mamertino. Il panegirico dell'Imperatore Giuliano. Genova, 1965.

Юлиан и другие мыслители

H.Beck. Flavius Claudius Julianus und die Kirchenväter. – Hochland 1939/40, 37, S. 274-283.

R.Pack. Julian, Libanius and others. – Classical Philology, 1953, 48, p. 173-174.

G.Rochefort. Le Péri theön cai cosmoy de Saloustios et l'influence de l'empereur Julien. – Revue des études grecques, 1956, 69, p. 50-66.

E.von Ivânka. Pseudo-Dionysios und Julian. – Wiener Studien, 1957, 70, S. 168-178.

N.Brox. Gnostische Argumente bei Julianus Apostata. – Jahrbuch für Antike und Christentum, 1967, 10, S. 181 – 186.

R.E.Witt. Iamblichus as a Forerunner of Julian. – In: De Jamblique à Proclus. Genève, 1975, p. 35-64.

ЕВНАПИЙ

Eunapii Sardiani Vitae sophistarum. Graece et latine denuo ed. Jo. Fr. Boissonade. – In: Philostratorum et Callistrati opera rec. A. Westermann. Parisiis, 1878 (трактат Евнапия, изданный И. Буассонадом еще в 1822 году, переиздан здесь на с. 449-507).

Eunapii Vitae sophistarum, ed. I.Giangrande. Romae, 1956.

Philostratus and Eunapius with an English Translation by W.С.Wright. London, 1968.

АФИНСКИЙ НЕОПЛАТОНИЗМ И ЕГО ОСНОВАТЕЛИ

Syriani in metaphysica [III, IV, XIII, XIV] commentaria, ed. G.Kroll. Berolini, 1902 (Comm. in Arist. graeca, VI 1).

Syriani in Hermogenem commentaria, ed. H.Rabe. 1-2. Lipsiae, 1892-1893.

Th.Bach. De Syriano philosopho neoplatonico, part. I. Lauban, 1862 Pr.

433R.Cadiou. Syrianos et la science des phénomènes. – Revue philosophique, 1953, 143, p. 425-426.

É.Evrard. Le maître de Plutarque d'Athènes et les origines du neуéoplatonizme athénien. – L'Antiquité classique, 1960, 29, p. 108-133.

Ed.Zeller, R.Mondolfo. La philosophia dei Greci nel suo sviluppo storico, III. La philosophia post-aristotelica, 6. Giamblico e la scuola di Atene, a cura di G. Martano (Coll. Il pensiero storico, XLVII). Firenze, 1961.

J.Vernière. La Léthé de Plutarque. – Revue des études anciennes, 1964, 66, p. 22-32.

M.-A.Vincent. Syrianus et le "Politique" d'Aristote. – In: Le Néoplatonisme. Paris, 1971, p. 215-217.

ПРОКЛ

Биография

Marini Neapolitani Proclus sive de felicitate, éd. J.F.Boissonadius. – In: Diogenis Laertii De clarorum philosophorum vitis ets., rec. C. Gabr. Cobet. Parisiis, 1878 (Didot), p. 151-170 (вторая часть тома).

Marinos oî Neapolis. The Extant Works or The Life of Proclus and the Commentary on the Dedomena of Euclid. Greek text with facing (english and french) translation. Testimonia de vita Marini. Introd. and bibl. by Al. N. Oikonomides. Chicago, 1977.

Марин. Прокл, или О счастье. Пер. М.Л.Гаспарова. – В кн.: Диоген Лаэртский. О жизни, учениях и изречениях знаменитых философов. М., 1979, с. 477-493.

A.R.Noé. Die Proklosbiographie des Marinos. Heidelberg, 1938. Diss.

É. Evrard. La date de la naissance de Proclus le Néoplatonicien. – L'antiquité classique, 1960, 29, p. 137-141.

Тексты, переводы и комментарии

1) Opera, tum primum ed., versione latina, commentariis illistr. V. Cousin, t. 1-6. Parisiis, 1820-1827. Второе издание в одном томе – Prodi philosophi Platonici opéra inedita. Secundis curis emend. et auxit V. Cousin. Parisiis, 1864.

Initia philosophiae ac theologiae ex Platonici fontibus ducta, sive Procli Diadochi et Olympiodori in Platonis Alcibiadem Comment., éd. itemque ejusdem Procli Institutionem theologicam adjecit F. Creuzer. Vol. 1-3. Francoforti, 1820-1822.

2) The Elements of Theology. A rev. text with transi, introd. comm. by E.R.Dodds. Oxford, 1933. 19632

Proclos. Éléments de Théologie. Trad., introd. et notes par J.Trouillard. Paris. 1965.

Прокл. Первоосновы теологии. Пер. и коммент. проф. А.Ф.Лосева. Тбилиси, 1972 (перепеч. в ИАЭ III 431-564).

3) Procli Successoris Platonici in Piatonis Theologiam libri sex una cum Marini Vita Procli et Procli Institutione theologica, ed. Aem. Portus. Hamburgi, 1618 (перепеч. – Frankfurt am Main, 1960).

La teologia platonica. A cura di E.Turolla. Bari, 1957.

Proclus. Théologie platonicienne. Texte établi et traduit par. H.D.Saffrey et L.G.Westerink, 1-4. Paris, 1968-1981 (издание не закончено).

4) Procli Diadochi Lycii Institutio physica, éd. et interpr. germ. commentarioque instr. A.Ritzenfeld. Lipsiae, 1912.

H.Воеse. Die mittelalterliche Übersetzung der Stoicheiösis physicë des Proclus. Procli Diadochi Lycii elementatio physica. Ed. H. Boese. Berlin, 1958.

5) Procli Commentarium in Piatonis Parmenidem. – В указанном выше кузеновском издании Прокла 1864, с. 603-1314.

Parmenides. Usque ad finem primae hypothesis nee non Procli Commentarium in Parmenidem. Pars adhuc inedita interprète G. de Moerbeka ed. R. Klibansky et С Labowsky. Londinii, 1953. – Plato latinus III (здесь переведенный Мербеке на латинский язык отрывок из комментария Прокла на "Парменида").

Proclus le Philosophe. Commentaire sur le Parménide suivi du Commentaire anonyme sur les VII dernières hypothèses et de Damascius, 434 La vie d'Isidore ou Histoire de la philosophie. Traduit par A.-Ed. Chaignet T. 1-3. Paris, 1900-1903.

6) Procli Diadochi in Platonis Timaeum commentaria, ed. E.Diehl. Vol. 1-3. Lipsiae, 1903-1906.

Proclus. Commentaire sur le Timée. Traduction et notes par A.-J Festugière. T. 1-5. Paris. 1966-1968.

7) Rrocli Diadochi in Platonis Rem Publicam commentarii, ed. G.Kroll. Vol. 1-2. Lipsiae, 1899-1901.

Proclus. Commentaire sur la République. Traduction et notes par A.-J Festugière. T. 1-3. Paris, 1970.

8) Proclus Diadochus. Commentary on the First AJcibiades of Plato. Critical Text and Indices by L.G.Westerink. Amsterdam, 1954.

Proclus. Alcibiades I. A Translation and Commentary by W.O'Neil. The Hague, 1965.

9) Procli Diadochi in Platonis Cratylum commentaria, ed. G.Pasquali. Lipsiae, 1908.

10) Procli Diadochi in primum Euclidis elementorum librum commentarii, ex recogn. Godofredi Friedlein. Lipsiae, 1873.

Proklus Diadochus. Euklid-Kommentar. Erste deutsche Ausgabe, besorgt und eingeleitet von Max Steck, aus dem Griechischen ins Deutsche übertragen und mit textkritischen Anmerkungen versehen von P. Leander Schönberger. Halle (Saale), 1945.

Proclus. Les commentaires sur le premier livre des éléments d'Euclide. Trad. pour la premier fois du grec en français, avec une introd. et des notes par P. Ver Eecke. Paris, 1959.

Proclus' Commentary on the first book of Euclids Elements, transl. by G.R.Morrow. Princeton, 1970.

11) J. Bidez. Un extrait du commentaire de Proclus sur les "Enneades" de Plotin. – In: Mélanges Desrousseaux. Paris, 1937, p. 11-18.

12) Procli Tria opuscula. Latine Guilelmo de Moerbeka vertente et Graece ex Isaacii Sebastocratoris aliorumque scriptis collecta, ed. H. Boese. Berolini, 1960.

Proclus. Trois études sur la providence. 1. Dix problèmes concernant la providence. Texte établi et traduit par D. Isaac. Paris, 1977.

Proclus. Trois études. 2. Providence, fatalité, liberté. Texte établi et traduit par D. Isaac. Paris, 1979.

Proklos Diadochus. Über die Existenz des Bösen. Übersetzt und erläutert von M. Erler. Meisenheim am Glan, 1978.

13) Избранные места из халдейской философии, греч. и франц. текст – в кн.: Oracles Chaldaiques. Texte établi et traduit par É. des Places. Paris, 1971, p. 206-212 (в этом же издании помещается текст анонимного автора под предположительным названием "Халдейские оракулы", с. 66-121, а также ценнейшие тексты М. Пселла о халдеях; все это издание снабжено обширным комментарием).

14) Procli De sacrificio et magia. Греческий текст с латинским переводом в кн.: Analecta Graeca scripsit Guil. Kroll. Greifswald, 1901 (с позднейшими добавлениями, выше, с. 273).

15) Procli Diadochi Hypotyposis astronomicarum positionum, ed. C.Manitius. Lipsiae, 1909.

16) Procli Sphaera. Graec. et lat. ed. J. Bainbridge. Londini, 1620.

17) Scholia ad Hesiodum. – In: Poetae minores graeci, 2, ed. Th. Gaisford. Lipsiae, 1823, p. 3-9; 23-459 (авторство Прокла среди других схоластов указывается издателем отдельно).

Procli et anonymorum Scholia. – In: Hesiodi Opera et Dies, ed. È. Vollbehr. Kiliae, 1844, p. 121-237.

18) Procli Hymni, ed. E. Vogt. – Klassisch-Philologische Studien. Wiesbaden, 1957, H. 18 (имеется отдельное издание 1960 г.).

435Inni. A cura di D. Giordano (Testo greco e trad.). Firenze, 1957.

Общие работы о Прокле

Влад.Соловьев. Прокл. – Энциклопедический словарь Брокгауза – Ефрона, т. XXV, 47. Спб., 1898, с. 383-385 (перепечатано в Собр. соч. Влад. Соловьева, т. X. Спб., б. г., с. 483-487).

А.Ф.Лосев. Прокл. – В кн.: Статьи по истории античной философии для IV-V томов Философской энциклопедии. М., 1965, с. 70-73 (в сокращенном виде: Философская энциклопедия, т. 4, с. 389-390).

Д.В.Джохадзе. Диалектика эллинистического периода. М., 1979 (о диалектике Прокла – с. 113-126).

A.Berger. Proclus. Exposition de sa doctrine. Paris, 1840.

J.Simon. Histoire de l'école d'Alexandrie. T. 2. Paris, 1845, p. 384-583.

H.Kircher. De Procli neoplatonici metaphysica. Berlin, 1846.

E.Vacherot. Histoire critique de l'école d'Alexandrie. T. 2. Paris, 1851, p. 210-383.

J.Lindsay. Proclus as a Constructive Philosopher. – The Hibbert Journal, 1917, 15, p. 279-288.

H.F.Müller. Dionysios, Proklos, Plotinos. Ein Beitrag zur neuplatonischen Philosophie. Münster, 1918.

A.E.Taylor. The Philosophy of Proclus. – Proceedings of the Aristotelian Society, 1918, 18, p. 600-635 (перепечатано в сборнике того же автора: Philosophical Studies. London, 1934, p. 151 – 191).

J.Lindsay. Le système de Proclus. – Revue de métaphysique et de morale, 1921, 28, p. 406-523.

R.Nazzari. La dialettica di Proclo e il sopravvento délia filosofia cristiana. Roma, 1922.

О.Walzel. Von Plotin, Proklos und Ficinus. – Deutsche Vierteljahrsschrift für Literaturwissenschaft und Geistesgeschichte, 1941, 19, S. 407-429.

L.G.Westerink. Proclus, Procopius, Psellus. – Mnemosyne, 1942, 10, p. 275-280.

L.J.Rosân. The Philosophy of Proclus. The Final Phase of Ancient Thought. New York, 1949.

G.Martano. L'uomo e Dio in Proclo. Napoli, 1952.

R.Beutler. Proclos der Neuplatoniker. – In: Realencyclop. d. class. Altertumsw. Bd 45 (1957), 186-247.

W.Beierwaltes. Proklos. Grundzüge seiner Metaphysik. Frankfurt am Main, 1965.

Proclus. Théologie platonicienne. Texte établi et traduit par H.D.Saffrey et L.G.Westerink. I. Introduction générale. Paris, 1968, p. IX-LXXXIX.

P.Вastid. Proclus et le crépuscule de la pensée grecque. Paris. 1969.

S.Breton. Philosophie et mathématique chez Proclus. Paris, 1969.

S.E.Gersh. Cinësis acinëtos. A study of spiritual motion in the philosophy of Proclus. Leiden, 1973.

G.Martano. Proclo di Atene. L'ultima voce spéculative del genio ellenico. Napoli, 1974.

Работы об отдельных сочинениях прокла

С.Gallavotti. Eterogeneità e cronologia dei Commenti di Proclo alla Republica. – Rivista di filologia e d'instruzione classica, 1929, 57, p. 208-219.

A.Вielmeier. Die neuplatonische Phaidrosinterpretation, ihr Werdegang und ihre Eigenart. Paderborn, 1930.

O.Zimmermann. Piatons Parmenides und der Kommentar des Proklos. Bottrop. 1936. Diss.

A.M.Bonadies Nani. Gli inni di Proclo. – Aevum, 1952, 26, p. 385-409.

R.Westman. Observatio critica ad Procli in Piatonis Rem publicam commentarios. – Arctos (Acta filologica fennica), N. S. 1954, p. 190-191.

H.D.Saffrey. Sur la tradition manuscrite de la Théologie platonicienne de Proclus. – In: Autour d'Aristote. Louvain, 1955, p. 384-430.

436G.С.О.P.Anawati. Un fragment perdu du De Aeternitate Mundi de Proclus. – In: Mélanges de philosophie grecque offerts à Mgr. Diès. Paris, 1956, p. 21-25.

E.Turоlla. Premesse a una prima versione délia "Theologia Platonica" di Proclo. – Siculorum gymnasium, 1957, 10, p. 1-20.

E.Vogt. Zu den Hymnen des Neuplatonikers Proklos. – Rheinisches Museum für Philologie, 1957, N. F. 100, S. 358-377.

H.D.Saffrey. Vicissitudes de la tradition du commentaire sur le Parménide de Proclus. – Philologus, 1961, 105, p. 317-321.

T.Whittaker. The Neo-Platonists. A Study in the History of Hellenism. Hildesheim, 1961 (о коммент. Прокла с. 229-314).

A.-J.Festugière. Modes de composition des Commentaires de Proclus – Museum Helveticum, 1963, 20, p. 77-100.

T.Gelzer. Die Epigramme des Neuplatonikers Proklos. – Museum Helveticum, 1966, 23, S. 1-36.

M.Baltes. Die Weltentstehung des platonischen Timaios nach den antiken Interpreten. 2. Leiden, 1978 (воззрениям Прокла на платоновского "Тимея" посвящен весь второй том этого издания).

Основные категории и их терминология

М.Altenburg. Die Methode der Hypothesis dei Platon, Aristoteles und Proklos. Marburg, 1905. Diss.

E.von Ivânka. "Teilhaben", "Hervorgang" und "Hierarchie" bei Pseudo-Dionysios und bei Proklos. – In: Actes du XI-ième Congrès International de Philosophie. 12. Amsterdam, 1953, p. 153-158.

J.Trouillard. Réflexions sur l'ochëma dans les "Éléments de Théologie" de Proclus. – Revue des études grecques, 1957, 70, p. 102-107.

J.Trouillard. Le sens des médiations proclusiennes. – Revue philosophique de Louvain, 1957, 55, p. 331-342.

J.Trouillard. Ame et création selon Proclus. – Les études philosophiques, 1957, 3, p. 430-433.

J.Trouillard. Sur un pluriel de Plotin et de Proclus. – In: Bulletin de l'Association. G. Budé. Paris. 1958, p. 88-91.

J.Trouillard. "Agir par son être même". La causalité selon Proclus. – Revue des sciences religieuses, 1958, 32, p. 347-357.

J.Trouillard. La monadologie de Proclus. – Revue philosophique de Louvain, 1959, 57, p. 309-320.

J.Trouillard. Âme et esprit selon Proclus. – Revue des études augustiniennes, 1959, 5, p. 1-12.

J.Trouillard. Un et être. – Les études philosophiques, 1960, 15, p. 185-196.

J.Trouillard. L'intelligibilité proclusienne. – In: La philosophie et ses problèmes (Recueil d'études de doctrine et d'histoire offert à M. R. Jolivet). Paris, 1960, p. 83-97.

J.Trouillard. Note sur prooysios et pronoia chez Proclus. – Revue des études grecques, 1960, 73, p. 80-87.

P.Сourcelle. Témoins nouveaux de la "région de dissemblance" (Polit. 273d). – Bibliothèque de l'École des Chartres, 1960, 118, p. 20-36.

L.H.Grondijs. L'âme, le nous et les hénades dans la théologie de Proclus. – Mededelingen der Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen. Afd. Letterkunde, 1960, 23, 2, p. 29-42.

J.Trouillard. Convergence des définitions de l'âme chez Proclus. – Revue des sciences philosophiques et théologiques, 1961, 45, p. 3-20.

W.Beierwaltes. Eine Reflexion zum Geist-Begriff des Proklos. – Archiv für Geschichte der Philosophie, 1961, 43, S. 119-127.

W.O'Neil. Time and Eternity in Proclus. – Phronesis, 1962, 7, p. 161-165.

W.Beierwaltes. Der Begriff "unum in nobis" bei Proklos. – Miscellanea Mediaevalia, 1963, 2, p. 255-266.

P.Boyance. Note sur la phroyra platonicienne. – Revue de philologie, 1963, 37, p. 7-11.

437L.J.Sweeney. The Origin of Participant and of Participated Perfections in Proclus' Elements of Theology. – In: Wisdom in Depth. Essays in Honor of H. Renard. Milwaukee, 1966, p. 235-255.

J.Trоuillard. L'âme, "lieu des idées" selon Proclus. – Sciences ecclésiastiques, 1966, p. 18-31.

J.Trоuillard. La genèse de l'hylémorphisme selon Proclus. – Dialogue, 1967, 6, p. 1-17.

A.Charles. Note sur apeiron chez Plotin et Proclus. – Annales de la faculté des lettres et sciences humaines d'Aix, 1967, 43, p. 147-161.

A.Charles. Sur le caractère intermédiaire des mathématiques dans la pensée de Proklos. – Études Philosophiques, 1967, 22, p. 69-80.

A.Charles. La raison et le divin chez Proclus. – Revue des sciences philosophiques et théologiques, 1969, 53, p. 458-482.

A.Charles. Analogie et pensée sérielle chez Proclus. – Revue internationale de philosophie, 1969, 87, p. 69-88.

A.Charles. L'imagination, miroir de l'âme selon Proclus. – In: Le Néoplatonisme. Paris. 1971, p. 241-248.

J.Trоuillard. La monè selon Proclos. – Ibid., p. 229-238.

S.Sambursky, S. Pines. The concept of time in late neoplatonism. Jerusalem, 1971 (тексты Прокла – с. 48-63).

J.Trouillard. L'un et l'âme selon Proclos. Paris, 1972.

H.Dörrie. La doctrine de l'âme dans le néoplatonisme de Plotin à Proclus. – In: Études néoplatoniciennes. Neuchâtel, 1973, p. 42-58.

J.M.Rist. Prohairesis: Proclus, Plotinus et alii. – In: Entretiens sur l'antiquité classique. XXI. De Jamblique à Proclus. Vandoeuvres – Genève, 1975 p. 103-118.

J.Whittaker. The Historical Background of Proclus' Doctrine of the Aythypostata. – Ibid., p. 193-231.

Теория науки

N.Hartmann. Des Proklos Diadochus philosophische Anfangsgründe der Mathematik nach den ersten 2 Büchern des Euklidkommentars dargestellt. Giessen, 1909. Перепечатка – Berlin, 1969.

J.Bidez. Proclus. Péri tes iatricës technës. – Annuaire de l'Institut de Philologie et de l'Histoire orientales, 1936, 4, p. 85-100.

W.Honegger. Untersuchung über die psychologischen Grundlagen der Mathematik im Anschluss an Proklos Diadochus. Zürich, 1938. Diss.

M.Steck. Proklos Diadochus und seine Gestaltlehre der Mathematik. Halle, 1943.

A.Speiser. Proklus Diadochus über die Mathematik. – In: Die Mathematische Denkweise. Basel, 19522, S. 59-67.

W.Beierwaltes. Das Problem der Erkenntnis bei Proklos. – In: Entretiens sur l'antiquité classique. XXI. De Jamblique à Proclus. Vandoeuvres – Genève, 1975, p. 153-184.

J.Trouillard. L'activité onomastique selon Proclos. – Ibid., p. 239-252.

Этика

J.Stiglmayr. Der Neuplatoniker Proclus als Vorlage des sogenannten Dionysios Areopagita in der Lehre vom Uebel. – Historisches Jahrbuch, 1895, 16, S. 253-273, 721-748.

E.Elorduy. El problema del mal en Proclo y en Ps. Areopagita. – Pensamiento, 1953, 9, p. 481-499.

J.Trоuillard. La vertu selon Proclus. – In: Atti del XII Congresso Internazionalle di Filosofia (Venezia, 1958), 2. Firenze, 1960, p. 177-183.

Эстетика

A.A.Тахо-Годи. Эстетические тенденции в комментариях Прокла к платоновскому "Тимею". – В кн.: Эстетика и жизнь. М., 1977, вып. 5, с. 270-295.

438С.Gallavotti. L'estetica greca nell'ultimo suo cultore (il neoplatonico Proclo). Torino, 1930 (Atti délia Reale Accademia di Scienza di Torino, 67).

Символ

A.A.Тахо-Годи. Термин "символ" в древнегреческой литературе. – В кн.: Образ и слово (Вопросы классической филологии, 7). М., 1980, с. 16-57 (о Прокле – с. 45-53).

Р.Crome. Symbol und Unzulänglichkeit der Sprache: Jamblichos Plotin, Porphyrios, Proklos, München, 1970.

Мифология

A.J.Friedl. Die Homerinterpretation des Neuplatonikers Proklos. Würzburg, 1936. Diss.

F.Robert. Zeus et Héra sur le Gargaros. – С.R.Académie Inscriptions et Belles Lettres, 1941.

F.Buffière. Les mythes d'Homère et la pensée grecque. Paris, 1956 (о Сириане и Прокле – с. 541-558).

J.Trоuillard. Le merveilleux dans la vie at la pensée de Proclos. – Revue philosophique, 1973, 163, p. 439-452.

Религия

A.Brémond. Un texte de Proclus sur la prière et l'union divine. – Recherches de science religieuse, 1929, 19, p. 448-462.

E.R.Dоdds. The Unknown God in Neoplatonism. – Указ. выше издание греч. текста "Первооснов теологии", 2-е изд., 1963, с. 310-321.

H.Lewy. Chaldaean Oracles and Theurgy. Mysticism, Magic and Platonism in the Later Roman Empire. Cairo, 1956.

E.Elorduy. La filologia de Proclo y su tendencia religiosa. – Emerita, 1959, 27, p. 5-14.

C.Zintzen. Die Wertung von Mystik und Magie in der neuplatonischen Philosophie. – Rheinisches Museum, für Philologie, 1965, N. F. 108, Hf. 1, S. 71-100.

A.-J.Festugière. Proclus et là religion traditionelle. – In: A.-J.Festugière. Études de philosophie grecque. Paris. 1971, p. 575-584 (перепеч. статьи 1966 г.).

A.-J.Festugière. Contemplation philosophique et art théurgique chez Proclus. – Ibid., p. 585-596 (перепеч. статьи 1968 г.).

H.D.Saffrey. Allusions antichrétiennes chez Proclus: le diadoque platonicien. – Revue des sciences philosophiques et théologiques, 1975, 59, p. 553-563.

H.D.Saffrey. Théologie et anthropologie d'après quelques préfaces de Proclus. – In: Images of Man in Ancient and Mediaeval Thought (Studia Gerardo Verbeke ab amicis et collegis data). Leuven, 1976, p. 199-212.

Прокл и другие мыслители

J.Freudenthal. Zu Proklos und dem jüngeren Olympiodor. – Hermes, 1884, 16, S. 201-224.

J.Stiglmayr. Die "Streitschrift des Prokopios von Gasa" gegen den Neuplatoniker Proklos. – Byzantinische Zeitschrift, 1899, 8, S. 263-301.

L.G.Westerink. Proclus, Procopius, Psellus. – Mnemosyne, 1942, 10, p. 275-280.

É.Bréhier. Les analogies de la création chez Çankara et chez Proclus. – In: Études de philosophie antique. Paris, 1955, p. 284-288.

É.Bréhier. Néoplatonisme et spinozisme. – Ibid., p. 289-291.

A.C.Lloyd. Neoplatonic Logic and Aristotelian Logic. – Phronesis, 1955-1956, 1, p. 58-72, 146-160.

H.D.Saffrey. Aristote, Proclus, Bessarion: à propos de l'Un transcendental. – In: Atti del XII Congresso Internationale di Filosofia. 2. Firenze, 1960, p. 153-158.

H.D.Saffrey. Vicissitudes de la tradition du commentaire sur le Parménide de Proclus. – Philologue, 1961, 105, p. 317-321.

439P.Boyance. Cicéron et le Premier Alcibiade. – Revue des études latines, 1963, 41, p. 210-229.

W.Beierwaltes. Die neukantianische Interpretation des Begriffes hypothesis. – In: W. Beierwaltes. Proklos. Grundzüge seiner Metaphysik. Frankfurt am Main, 1965, S. 270-274.

S.Sambursky. Plato, Proclus, and the Limitations of Science. – Journal of the History of Philosophy, 1965, 3, p. 1-11.

H.Sehr öd ter. Kinesis. Eine Untersuching über Denkart und Erfahrungshorizont del Piatonismus am Werk des Proklos. – In: Parusia, Festgabe für J. Hirschberger. Frankfurt am Main, 1965, S. 219-237.

H.D.Saffrey. Un lien objectif entre le Pseudo-Denys et Proclus. – Studia Patristica, 1966, 9, p. 98-195.

С.J.de Vogel. Some Reflections on the Liber de Causis. – Vivarium, 1966, 4, p. 67-82.

J.Trоuillard. Proclos et Érigene: Quelques aspects de la théorie de l'âme. – Annuaire de l'École pratique des Hautes Études, V-e Section, 1968-1969, p. 197-202.

J.M.Dillon. Plotinus, Enn. 3.9.1, and Later Views on the Intelligible World. – Transactions and Proceedings of the American Philological Association, 1969, 100, p. 63-70.

W.Beierwaltes. Hegel und Proklos. – In: Hermeneutik und Dialektik (Festschrift Gadamer). Tübingen, 1970, S. 243-272.

А.С.Lloyd. Neoplatonists' Account of Prédication and Mediaeval Logic. – In: Le Néoplatonisme. Paris, 1971, p. 357-362.

I.P.Sheldon-Williams. Henades and Angels: Proclus and the ps. – Dionysius. – Studia Patristica, 1972, 11, p. 65-71.

W.Beierwaltes. Die Entfaltung der Einheit. Zur Differenz plotinischen und proklischen Denkens. – Theta-Pi, 1973, 2, S. 126-161. ,

H.J.Blumen thal. Plutarch's Exposition of the De Anima and the Psychology of Proclus. – In: Entretiens sur l'antiquité classique. XXI. De Jamblique à Proclus. Vandoeuvres – Genève, 1975, p. 123-147.

F.P.Hager. Proklos und Alexander von Aphrodisias über ein Problem der Lehre von der Vorsehung. – In: Kephalaion, Assen, 1975, S. 171-182.

S.Gersh. From Jamblichus to Eriugena. An Investigation of the Prehistory and Evolution of the Pseudo-Dionysian Tradition. Leiden, 1978.

ДАМАСКИЙ

Тексты, переводы и комментарии

1) Damascii Successoris Dubitationes et solutiones de primis principiis, in Piatonis Parmenidem, 1-2, ed. С A. Ruelle. Parisiis, 1889.

Damascius le Diadoque. Problèmes et solutions touchant Les Premiers Principes, 1-3, trad. par A.-Ed. Chaignet. Paris, 1898.

2) Damascius. In Philebum. Lectures on the Philebus, wrongly attributed to Olympiodorus. Text, translation, notes and indices by L. G. Westerink. Amsterdam, 1959.

3) The Greek Commentaries on Plato's Phaedo. Vol. 2. Damascius, éd. L.G.Westerink. Amsterdam, 1977.

4) Damascii Vita Isidori (a Photio excerpta). – In: Diogenis Laertii de clarorum philosophorum ets., rec. C. G. Cobet. Parisiis, 1878, p. 119-145 (вторая часть тома).

Photius. Bibliothèque. Texte établi et traduit par R.Henry. VI, cod. 242-245. Paris, 1971 (здесь – сообщения о "Жизни Исидора" Дамаския, cod. 242, р. 8-56); у Фотия имеется также критическое изложение этого трактата Дамаския, там же, II, 1960, cod. 181, р. 189-192.

Vie d'Isidore composée par Damascius. – In: Proclus le philosophe. Commentaire sur le Parménide etc., trad. A.-Ed. Chaignet, 3. Paris, 1903, p. 261-363 (тут же и перевод указанного у нас критического сообщения Фотия о трактате Дамаския, с. 253-258).

4405) Четыре недошедние до нас трактата Дамаския о чудесных явлениях характеризует Фотий (там же, II, cod. 130, р. 104). Перевод этого рассуждения Фотия: Шенье. Указ. соч., с. 259.

Работы по Дамаскию

С.E.Ruelle. Le philosophe Damascius, étude de sa vie et ses ouvrages Paris, 1891.

E.Heitz. Der Philosoph Damascius. – In: Strassburger Abhandlungen zur Philosophie. Ed. Zeller zu seinem 70. Geburtstage. Freiburg Br und Tübingen 1884, S. 1-24.

С.E.Ruelle. Damascius. Son traité des premiers principes. – Archiv für Geschichte der Philosophie, 1890, 3, S. 379-388, 559-567.

Damaskius le Diadoque. Problèmes et solitions etc., trad. par A. – Ed. Chaignet (см. №1 в перечне трактатов Дамаския). Здесь во введении, р. I-LIV, подробная характеристика Дамаския.

J.R.Asmus. Zur Rekonstruktion von Das Leben des Isidorus – Byzantinische Zeitschrift, 1909, 18, S. 424-480; 1910, 19, S. 265-284.

R.Strömberg. Damascius, his personality and significance. – Eranos 1946, 44, p. 175-192.

L.G.Westerink. Damascius commentateur de Platon. – In: Le Néoplatonisme. Paris, 1971, p. 253-260.

J.Combes. Damascius lecteur du Parménide. – Archives de philosophie 1975, 38, p. 33-60.